Η παγκόσμια αύξηση της εξάπλωσης της παχυσαρκίας θεωρείται αστικό πρόβλημα. Μια μελέτη μεγάλης κλίμακας απέδειξε ότι η αύξηση βάρους στις αγροτικές περιοχές είναι ο κύριος παράγοντας, που οδηγεί επί του παρόντος στην «επιδημία» της παχυσαρκίας.
Οι αγροτικές περιοχές αυξάνουν την παγκόσμια παχυσαρκία
Η αστικοποίηση συνδέεται με τα αυξημένα επίπεδα υπέρβαρου και παχυσαρκίας μεταξύ των πληθυσμών. Ωστόσο, τα στοιχεία για τη σχέση αυτή βασίστηκαν κυρίως στους υπολογισμούς του δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ) - το πιο συχνά χρησιμοποιούμενο εργαλείο μέτρησης του υπερβολικού βάρους και της παχυσαρκίας - τη στιγμή της μελέτης. Η δυναμική της αλλαγής του ΔΜΣ σε αστικές και αγροτικές περιοχές δεν έχει διερευνηθεί ξεχωριστά. Ειδικοί αμφισβητούν την ιδέα ότι οι γενικές τάσεις του ΔΜΣ είναι κυρίως αποτέλεσμα της αστικοποίησης.
Το παγκόσμιο πρόβλημα του υπερβολικού βάρους και της παχυσαρκίας θεωρείται κυρίως ως αστικό ζήτημα, εν μέρει επειδή η πρόσβαση στις υπηρεσίες τροφίμων είναι πολύ μεγαλύτερη και ευκολότερη στις πόλεις παρά στις αγροτικές περιοχές. Οι κάτοικοι της πόλης διαθέτουν μια σειρά επιλογών για την αγορά έντονα επεξεργασμένων τροφίμων και ποτών, τα οποία έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε αλάτι, κορεσμένα λιπαρά και ζάχαρη και συχνά ονομάζονται «υπερ-επεξεργασμένα παθογόνα τρόφιμα».
Πολλές κοινότητες χαμηλού εισοδήματος σε αστικές περιοχές καταναλώνουν κυρίως υπερ-επεξεργασμένα τρόφιμα και ποτά που πωλούνται σε καταστήματα γρήγορου φαγητού. Στις αγροτικές περιοχές, αντιθέτως, οι άνθρωποι καταναλώνουν κυρίως προϊόντα από τις δικές τους γεωργικές εκμεταλλεύσεις και κήπους και έχουν λιγότερη πρόσβαση σε εξαιρετικά μεταποιημένα και συσκευασμένα τρόφιμα.
Επιπλέον, οι κάτοικοι των πόλεων έχουν καλύτερες επιλογές για μεταφορές, μεγαλύτερη πρόσβαση σε smartphones και καλωδιακή τηλεόραση, καθώς και περισσότερες μη φυσικές ευκαιρίες αναψυχής σε σχέση με εκείνους που ζουν σε αγροτικές περιοχές. Είναι επίσης πιο πιθανό να έχουν επαγγέλματα που δεν απαιτούν σωματική αντοχή. Όλοι αυτοί οι παράγοντες περιορίζουν την ενεργειακή δαπάνη.
Αντίθετα, οι αγροτικές περιοχές θεωρούνται περιοχές όπου οι βαριές εργασίες στις γεωργικές εκμεταλλεύσεις, στη δασοκομία και στις δραστηριότητες που συνδέονται με τη μεταλλεία οδηγούν σε υψηλά επίπεδα ενεργειακών δαπανών. Θεωρήθηκε ότι τα επίπεδα φυσικής δραστηριότητας στις αγροτικές περιοχές ήταν πολύ υψηλότερα από αυτά των πόλεων και, επομένως, η πιθανότητα αύξησης του βάρους ήταν πολύ μικρότερη στην αγροτική ζωή από ό,τι στους αστικούς πληθυσμούς.
Έρευνες έχουν δείξει ότι σε ορισμένες χώρες χαμηλού εισοδήματος, όπως η Κίνα, τα άτομα που ζουν σε αστικές περιοχές έχουν διατροφή που διαφέρει σαφώς από εκείνη των αγροτικών ομολόγων τους. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, η στροφή προς την παχυσαρκία έχει προωθήσει την αύξηση βάρους και αύξησε τον κίνδυνο προβλημάτων υγείας που συνδέονται με χρόνιες ασθένειες στις αστικές περιοχές της Κίνας .
Ωστόσο, ορισμένα ευρήματα έδειξαν ότι τα επίπεδα του υπερβολικού βάρους και της παχυσαρκίας αυξάνονται ταχύτερα στις αγροτικές περιοχές από ό,τι στις αστικές περιοχές, ακόμη και σε πολλές χώρες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος. Αυτό πιθανότατα συνδέεται με το γεγονός ότι οι αγροτικές περιοχές έχουν αρχίσει να μοιάζουν με αστικές περιοχές, επειδή είναι πλέον διαθέσιμη η σύγχρονη προσφορά τροφίμων σε συνδυασμό με φτηνές μηχανοποιημένες συσκευές για τη γεωργία και τις μεταφορές.
Τα εξαιρετικά μεταποιημένα τρόφιμα γίνονται μέρος της δίαιτας των φτωχών ανθρώπων στις χώρες αυτές και υπάρχουν αναφορές ότι ακόμη και τα βρέφη τρώνε απ? αυτά τα τρόφιμα. Παρά τις παρατηρήσεις αυτές, οι περισσότερες προσπάθειες στον τομέα της έρευνας και της πολιτικής επικεντρώθηκαν στην αντιμετώπιση της αστικοποίησης ως κύρια κινητήρια δύναμη της παχυσαρκίας, διότι η γενική άποψη εξακολουθεί να είναι ότι οι άνθρωποι που ζουν σε αγροτικές περιοχές είναι πολύ πιο πιθανό να αντιμετωπίσουν την πείνα και το υποσιτισμό.
Σύμφωνα με τα τελευταία δεδομένα όπου εξετάστηκαν οι παγκόσμιες τάσεις του ΔΜΣ από όλες σχεδόν τις χώρες, τα αποτελέσματα δείχνουν ότι τα επίπεδα του υπερβολικού βάρους και της παχυσαρκίας είναι ήδη μεγαλύτερα στις αγροτικές από ό, τι στις αστικές περιοχές σε όλες τις χώρες υψηλού εισοδήματος και επίσης δείχνουν ότι ο ρυθμός μεταβολής είναι τέτοιος ώστε τα επίπεδα υπέρβαρος και παχυσαρκίας στις αγροτικές περιοχές είναι ίδια, εάν δεν υπερβαίνουν, εκείνα στις αστικές περιοχές.
